In de rubriek ‘Het hoge woord is aan..’, deze keer een reflectie van Antoinet van Helvoirt – Looman. Zij is trekker van het IBP VP-proces in de Achterhoek, en namens Water Natuurlijk bestuurslid van Waterschap Rijn en IJssel.
1. Mijn eigen rol en bijdrage aan het realiseren van (interbestuurlijke) regionale ambities is klip en klaar.
Die rol is nooit klip en klaar. Wat voor mij wel als een paal boven water staat, is het BOB-principe (Beeldvorming-Oordeelvorming-Besluitvorming). Dat zouden we bij ieder gesprek met het oog op interbestuurlijke besluitvorming moeten hanteren. Dat je iedereen in een gebied vanaf het begin vrijuit laat meedenken. Daarbij stel je steeds weer het vraagstuk centraal: wat willen we eigenlijk en wat moet er dan gebeuren? Een principe ook, dat je moet hanteren met alle kennis en wijsheid die jíj in huis hebt; of je nu boer bent, natuurbeschermer of bestuurder. Die aanpak werkt. Dat merkte ik 25 jaar geleden al, toen ik na de HAS ging werken voor Den Hâneker (de eerste agrarische natuurvereniging van Nederland in de regio Alblasserwaard-Vijfheerenlanden). En dat merk ik nu weer, bij alle positieve ontwikkelingen in de Achterhoek.
2. Dat interbestuurlijk samenwerken was een leuk experiment, maar ik snak naar het moment dat we weer gewoon kunnen doen.
Niet mee eens. We doen allemaal gewoon ons werk, en daar hoort bij dat we dat doen in een goede interbestuurlijke verhouding. Ik zie IBP Vitaal Platteland niet als experiment, maar als een proces. Een beweging die voor mij heel natuurlijk aanvoelt. Omdat deze mij vanaf het begin van mijn werkzame leven inspireert. Tijdens de eerste startbijeenkomst van het IBP Vitaal Platteland had ik direct een déjà-vu gevoel, en dacht ‘jongens we zitten weer in die ‘Den Hâneker tijd’: overheden wezen opnieuw naar het belang van inbreng van onderaf, wilden vooral dienend zijn en aansluiten bij maatschappelijke ontwikkelingen die er al zijn. Dat is een ontwikkeling die we vooral vast moeten houden, die juist gewoon zou moeten worden.
3. Voor het realiseren van regionale ambities, zijn we samen verantwoordelijk.
Ik kan het niet genoeg benadrukken: succesvol integraal besturen staat of valt met erkennen en toewijzen van verantwoordelijkheid, eigenaarschap. Ook bij het IBP VP-proces. Daarbij moeten we niet meer praten over meer of minder top-down of bottom-up. Nee, we moeten een stap verder, naar een puur horizontaal proces, waarbij we allemaal gelijk zijn. We hebben elkaar nodig, en daarbij is die persoon van een ministerie net zo belangrijk als een betrokken burger of agrariër.
Tot slot: aan welke collegabestuurder wilt u het stokje doorgeven?
Bert de Groot, een van oprichters van KTC Zegveld (Kennis Transfer Centrum).
In de rubriek ‘Het hoge woord is aan…‘ vragen we bestuurders om te reflecteren op hun rol in de interbestuurlijke aanpak van regionale opgaven.
